Verleden donderdag had men niet het lentegevoel dat nu bij zowat iedereen kriebelt. Integendeel.
Barkoude noorderwind blies over Royal Limburg. Wat de MDay-ers niet kon deren.

Zeker het trio Gérard Cuypers (foto midden), John Smeets en Johan Hoeks niet. Die vergaarden in deze moeilijke omstandigheden mooie 37 punten.
Eentje meer dan Etienne Wils die op het podium wilde kruipen, maar zag dat alle plaatsjes volzet waren.
Filip Peumans, nog zo’n certitude op de Houthalense MMay, tikte als vijfde aan en zag Alain Ooms en Bart Cornu in zijn zog eindigen.

Eén raad. Trek je naar Kaap Kaliakra om te golfen, speel dan minstens tweemaal Thracian Cliffs. Ook al greep de baan je de eerste maal brutaal bij de keel. Vergeet dat. Het is immers geen baan om te scoren. Wel om met volle teugen te genieten van de 85 hectaren waar de 18 holes op uitgeplooid liggen.

De mooiste, laat staan meest indrukwekkende hole? We kunnen geen keuze maken. Het bulkt er van.
Gary Player duidt de zesde hole als zijn favorietje aan. Een par 3 waar de green zo’n 40 meter lager ligt en je vanaf de backtees een 210 meter moet overbruggen.

Ik zette verleden week mijn “Tour du Limbourg” verder. Richting de jongste golfclub uit de provincie. Lanaken dus. Een club die zich van onder de vleugels van grote broer Golf Club Maastricht aan het werken is. Vooral dan omdat Golf Club Lanaken met de dag groeit.

De leden glunderen als ze de grensoverschrijdende baan op gaan. Een championship course die andermaal verbeterd is. Zo kreeg de tiende hole, de relatief lange par 3, door intensief kapwerk een open, receptief karakter. Veel mooier en eerlijker dan vroeger waar je over rimboe moest slaan en je de green nauwelijks zag. Ook wordt er werk gemaakt van verharde buggybanen.

Het sportieve dan. Andermaal de 4BBB gespeeld én gewonnen alhoewel ik op de eerste tee de gniffelende heren weer best wat strokes moest geven. Ik ben het gewoon.
Ook nu op Thracian Cliffs waar je die strokes écht nodig hebt…