Sinds de coronaversoepelingen nog eens de Nederlandse grens overgetrokken.
In feite viermaal, want een rondje op de Maastrichtsche.
Eerst de grens over in Veldwezelt, dan op de achtste én twaalfde hole op Golf Club Lanaken en nadien nog eens in Veldwezelt op weg naar huis.
In feite gingen we zesmaal voorbij die grens. De green van hole 5 ligt immers ook in België…
Dit terzijde.
Dat rondje zorgde andermaal voor een brede glimlach op mijn en de gezichten van mijn flightgenoten. Die… genoten.
De baan lag er voortreffelijk bij en dan neem je het feit dat de greens relatief traag zijn er zonder morren bij.
Zeker bij diegene die meteen de “pace” van die greens beet had.
Mijn “moment de gloire” kwam op de 15de hole, volgens mij de best getekende hole van héél Limburg. Een easy par op de nochtans veeleisende hole met boeiende keuzemogelijkheden.
Dat zalige gevoel verdween echter op de slothole. Een hole waar ik nog nooit een fatsoenlijke score bij elkaar sloeg. Ook nu niet.
Drive in de bunker en van dan af alleen maar miserie. Het zal voor een andere keer zijn.
Een andere keer die er vlug zal komen. Daar waren mijn flightgenoten eveneens vast van overtuigd.
|