Het was ‘s morgens eventjes slikken. Mist om U tegen te zeggen. Geen dertig meter zicht… “Geen probleem” zei de hotelconciërge die voor de transfer vanuit het Lighthouse Hotel naar BlackSeaRama moest zorgen. “Straks trekt dat wel op.”
Dan zouden we dit beeld krijgen.

Die “straks” was haast vier uur later dan het gepland was. De flights voor ons, meestal Scandinaven, waren al ontgoocheld naar hun verblijven teruggekeerd. Wij verkozen om ter plaatse te blijven. Ook al omdat de caddiemaster dacht dat de baan bij wat beter zicht geopend zou worden.

De beslissing voor de "Go!" lag in de handen van de manager. Dat bleek een kortgestuikte, forse Bulgaarse te zijn, die duidelijk met tegenzin naar de club gekomen was om zich van de weersituatie te vergewissen. Met een bijterig “Da…!” mochten we de baan op.
Dat zou het allerbeste van de dag worden...

Na acht holes en met de tanende zon, daalde de mist weer op BlackSeaRama neer. We hebben dan nog een half dozijntje holes op de tast gespeeld. Leuk is iets anders.
We misten wel de "signature hole" van BlackSeaRama. Die achttiende had er zo moeten uit zien.