De senioren werden in scramble met vier de Paalse baan opgestuurd.
Het werd een spannende bedoening waar twee viertallen winnende 49 punten scoorden.
De return moest dus de knoop doorhakken wie het uiteindelijk haalde.

Dat waren Lisette Sannen, Willy Reynders, Jefke Bosmans en Eddy Raymaekers (foto) die Marie-Paule Kimpen, Hans Meelberghs, Jan Vanhamel en Laurent Draelants nipt voor bleven.
Rudi Stiers, Eddy Luyten, Valère Vandebroek en Piet Koninckx werden solo derde.

De 6^de hole van Royal St George’s waar nu The Open betwist wordt.
Een par 3 van zo’n 160 meter met meestal wind op de neus. Een hole die ik nooit zal vergeten.

Op de eerste hole deed ik precies wat mijn caddie zei. Par. Op hole twee eveneens.
Hij glunderde… zeker naar zijn collega caddies. Hij had blijkbaar een weddenschapje lopen.

Dat glunderden werd nog breder toen ik op hole 3, een lange par 3, haast een birdie lukte.

Hole 4 dan, met de roemruchte Himalaya bunker (foto). Eén van de moeilijkste holes van Royal St George’s. Maar dat wist ik toen niet. Ik haalde de green van die par 4 in drie slagen, maar had maar één putt nodig. Weer par.

Het werd… eentonig toen ik, eveneens perfect gestuurd door mijn caddie, op de par 4 vijfde hole, de eerste met zicht op de zee, weer maar één putt nodig had.
Ik speelde de eerste vijf holes van Royal St George’s zowaar in par.
Zelfs eerder easy…

Dan hole 6. Een par 3 die als iconisch wordt omschreven. Daar zorgen zijn lengte, zo’n 160 meter, maar vooral de vier greenside bunkers voor.
Ook het feit dat de hole deels “blind” speelt, deed me op de tee twijfelen.

“Sla gewoon je afstand…”, raadde mijn caddie me aan. “Liefst een tikkeltje meer, want je moet de voorste bunker absoluut mijden.”

Wat hij niet had moeten zeggen, want…
Juist, mijn bal, aarzelend geslagen want een “blind hole” is niet mijn ding, zeilde in die potbunker.
Erg dicht bij de voorkant, bleek wat later.

Ik naar beneden. Poging 1, niet er uit. De bal rolt zelfs terug op de plek waar ik hem uit had willen slaan.

Poging 2, nog erger. Mijn caddie, die mijn bunkercapaciteiten blijkbaar overschat had, kwam een kijkje nemen. “Je club nog meer openen…”, was zijn advies… dat ik ook wel wist.

Poging 3, weer net niet. Dus nog maar eens geprobeerd. Een “hit and hope”-slag die eerst geen succes, maar dat nadien wel had.

Op de green dus, maar haast in een andere bunker. St George’s had blijkbaar compassie.
Ik had wel drie putts nodig om mijn Callaway onder het Kentse oppervlak te duwen.

Mijn caddie? Die telde voor me op. “A German…”.
Ik had het niet meteen door. “Nein!” zei hij die "Nine" met Fawlty Towers achtige Duitse tongval.
Met de klap had ik zijn vertrouwen verloren. Toch voor eventjes, want “we” wonnen uiteindelijk wel.

De senioren van Flanders Nippon betwistten, uiteraard voor de zondvloed, een “Culinaire Dinsdag”.

Maurice Poelmans moest niet alleen naar 37 punten reiken maar ook zijn betere hcp-notering boven halen om Ludo Baptist onder te houden.

Erik Paesmans deed net hetzelfde met Paul Peters voor de derde plaats.
Jaak Cuppens, Lodewijk Swartelé en Luc Swinnen vulden de overige plaatsen.

Tongenaar Alain Coucke heeft de zege gegrepen in een manche van de Maastrichtsche Cup.

In eerste reeks haalde hij het vlotjes van John Oomen en Alberto Daniëls.

Guy Winkels was primus in tweede categorie waar de Rekemnaar zowel Luca Veerkamp als Charlotte Daniëls de baas bleef.

Quenny Ruber hield Geroen Rubens en Dimitri Delwaide in derde categorie van de reekszege.