Ik trok, ruim op tijd, naar de startershok dat nu verdwenen is. Daar zat “Mister Cooper”. Ik maakte me kenbaar met een kopij van de reservatie via St Andrews Links en een lijst met de “aangepaste” handicaps van mijn medespelers. Cooper bekeek de kopij, terwijl ik beleefd vroeg of de dames in onze flight geen trolley mochten gebruiken.

Zij zouden als laatste flight, dus om 11u50 vertrekken. Dus net voor de middag. Cooper keek me aan en stelde “Twelve o’clock is twelve o’clock…”. Ik trachtte nog wat te fixen en repliceerde met iets doms. “Kunnen we de trolley van onze vrouwen niet op hole 2 of 3, dus na 12 uur zetten?”

Cooper keek me nog norser aan. “Twelve o’clock is twelve o’clock…” ging zijn stem heel wat decibels hoger.
“By the way, ik heb het origineel van de reservatie nodig”, keek hij priemend in mijn ogen. “Waar logeer jij?”.

Ik zei het “Scores Hotel” dat op geen 100 meter van het R&A clubhouse, pal naast Hamilton Hall met zijn peperbus dak ligt.
“Ik moet die reservatie hebben” hoorde je hem gebiedend uithalen zonder dat hij je bekeek. Ik dus, op mijn spikes, hollen naar mijn kamer in Scores. Officiële St Andrews Links-reservatie meegenomen, teruggelopen en hijgend aan “Mister Cooper” getoond.

Die bekeek het formulier zelfs niet. “I will arrange bagcarriers for the ladies…”, sloot hij onze conversatie minachtend af. Enkele tellen later stonden daar vier jongens die als zomerse vakantiejob golfbags droegen. Wij gingen voor een échte caddy.

Een absolute noodzaak als je de eerste maal de Old Course speelt. Anders raak je op The Loop, de aaneenschakeling van holes acht tot en met elf, het noorden en alle andere windstreken kwijt.

Ja, die Old Course. Morgen meer daarover.

Nog iets. "Mister Cooper", wijd en zijd berucht om zijn strengheid, ging twee jaar na ons bezoek op pensioen. Zijn houten "starters hut", opgekocht door een rijke Amerikaan, werd door een steviger gebouw vervangen.