Hyper exclusief
Begin deze eeuw hing er rond Le Prince de Provence een waas van mysterie. De baan werd aan de Côte d'Azur en de prachtige “Plaine des Maures” aangelegd door Robert Trent Jones Senior die er zijn “legacy” of ergernis van wilde maken. Hij ontwierp naar eigen zeggen “zijn allerbeste baan ooit” met de knowhow die hij in al die jaren vergaard had. Het zou dé absolute Europese topper worden.
Ook al omdat geld geen probleem was voor de initiatiefnemers. Alleen had men niet meteen alle officiële toelatingen om de baan te bouwen. Men begon er aan in de veronderstelling dat het gemeentebestuur van Vidauban nadien wel groen licht zou geven. Gemeentebestuur dat echter niet herkozen werd. Het nieuwe zette Le Prince de Provence, dat al klaar was, “on hold”.
Na jarenlang juridisch gebakkelei werd er uiteindelijk een consensus gevonden. De club mocht alleen maar door leden en eventueel hun gasten gespeeld worden. Ook de naam veranderde in Vidauban Golf Club. Is nu ook een heel eind toegankelijker geworden
Toen ik daar een eerste keer was, kon je er in principe niet spelen. Ik kende echter Otto Berg, de toenmalige manager van Le Prince de Provence. Met een vriend naar daar gereden. Op goed geluk met een door Otto opgestuurd kaartje in de hand, want richtingaanwijzers waren er niet wegens illegaal…, haalden we ons einddoel. Een prachtig complex waar Otto ons opving en het hele verhaal nog eens samenvatte. “Zoals gewoonlijk ben je hier alleen… op Robert Karlsson en twee Belgen na.”
Twee Belgen? Ja het waren toenmalige Ladies European Tour-speelster Valérie Van Ryckeghem (foto samen met Tom Blanckaert, voorzitter van de PGA of Belgium) en pro/caddie Manoël Willems die daar stonden te oefenen. Toeval hé? Zij waren uitgenodigd door een Belgisch lid van Le Prince de Provence.
Wij naar de eerste tee. Die lag pal bij de overgrote putting green waar Robert Karlsson, toen een absolute topper want Europese nummer 1, samen met zijn coach een trainingssessie afwerkte.
Ik voelde zijn ogen in mijn rug priemen toen ik mijn stance in nam om de eerste drive te slaan. Niet het moment om af te gaan…
Wat niet gebeurde. Ik sloeg daar één van mijn allerbeste drives ooit en hoorde iemand “Well done!” zeggen.
Toen ik omkeek was dat Robert die ook nog een opgestoken duim voor me veil had…
|