Nu we voorlopig niet meer in het buitenland kunnen golfen en er geen wedstrijden meer zijn, heb ik opnieuw in mijn herinneringstrommel gegrabbeld.
Dit haalde ik er uit…

Dolce Biella

Vraag aan een échte Italiaanse golfer zijn voorkeurs top drie van golfbanen, dan zit “Le Betulle” er zeker bij.
Dat is de roep-, zelfs koosnaam van Golf Club Biella.

Gelegen in het zalige Piemonte wordt “De Berken” zelfs vaak als “numero uno” aangeduid. Wat ik kan beamen. Hier geen spektakelgolf, maar wel klassieke pracht die golfbanenarchitect John Morrison, de rechterhand van Harry Colt, daar bij Magnano vond.

In 1957 startten de werkzaamheden nadat de signori Bocca, Guabello en Buratti zo’n 70 ha door Morrison uitgekozen stukken van een zeventigtal boeren hadden gekocht. Met uiteraard een berg lires.
Golf Club Biella was bij de opening één van de slechts elf golfclubs die Italië toen telde.
Wel kreeg de baan, toch een eindje van Turijn en Milaan, meteen de nodige faam.
Terecht.

In de daaropvolgende jaren werd Biella Le Betulle door het invloedrijke “Mondo del Golf” ontiegelijke keren als beste Italiaanse baan aangeduid.
Nu er pakweg zo’n 150 achttien holesbanen in “il Belpaese” zijn, waarbij een paar héél ambitieuze, staat Le Betulle nog steeds op het Italiaanse golfbanenpodium.

Golf Club Biella “vale la deviazione”, is dus de omweg waard als je in het noordwesten van Italië op zoek gaat naar golfplezier.