Nederlanders koesteren België. Maar is dat wel wederzijds? Zeker op het golfvlak is de tegenstelling erg groot. Nederlanders komen graag in België een balletje slaan. Wij doen dat minder in andere richting. Wat in feite nauwelijks te begrijpen is. Nederland huisvest immers heel wat boeiende banen, waarvan er sommigen zelfs bij de Europese top horen.

Het prestigieuze viertal Noordwijkse, Kennemer (foto onderaan), Haagsche (foto boven)(foto midden) en Eindhovensche bijvoorbeeld. Die worden soms hoger ingeschat dan de Belgische topbanen. Waar we niet meteen akkoord mee gaan. Waterloo, Royal Zoute, Limburg Golf Houthalen, Oostende, Ravenstein, Kapellen, Latem, Spa, Sart Tilman, Hulencourt en ga zo nog maar een tijdje door, kunnen de vergelijking gemakkelijk aan. Toch moeten we toegeven dat zowel de Noordwijkse, als de Kennermer als de Haagsche, de enige Nederlandse golfclub die zich Koninklijke mag noemen, pracht links courses zijn. Ook dat de Eindhovensche een fenomenale bosbaan is. Ook de nieuwe projecten mogen er wezen. De Lage Vuursche bijvoorbeeld. Daar waren Robert Trent Jones Junior en vooral Kyle Phillips als golfarchitecten actief en dat merk je meteen. Pure klasse. Een baan én club zoals je er in België niet gauw één gaat vinden.
Toch kickt de Belgische golfer niet meteen op Nederlandse golfbanen. Vooral dan omdat door het grote aanbod, men stevent in Nederland op liefst twee honderd golfbanen af, de kwaliteit soms wat te wensen over laat. Zeker de greens. Waar de Nederlanders in feite wienig aan kunnen doen. Door een strengere milieuwetgeving mogen ze bepaalde pesticiden en andere producten niet meer gebruiken, wat uiteraard niet bevorderlijk is voor de kwaliteit van bijvoorbeeld de greens. En bepalen die niet grotendeels je appreciatie voor een bepaalde baan?

Dat kwaliteitsprobleem hebben de Nederlandse topclubs uiteraard niet. Daar heeft men de middelen om andere toegelaten, maar dan ook duurdere producten te gebruiken. De betere Nederlandse golfbanen worden daardoor andermaal beter dan de gemiddelde, laat staan low budget-clubs. Een vicieuze cirkel waar men maar moeizaam uit zal raken. Als men daar tenminste in slaagt. Nederland is op golfvlak immers een tweestromenland. Enerzijds heb je de gevestigde, traditionele clubs, die met in hun zog wat nieuwere ledenclubs, hun prestige én invloed willen aanhouden. Anderzijds heb je de meer open golfclubs die, gesteund door de alsmaar groeiende massa vrije golfers, een andere koers willen varen. Gelukkig zorgt het sportieve voor het broodnodige cement tussen beide stromingen. Nederland is dankzij zijn toppers immers goed op weg een Europese golfgrootmacht te worden. Als onze Noorderbuur dat niet al is...