Zij zien vaak met verraste ogen hoe hun WHS-handicap wisselt.
Score Differential, Adjusted Gross Score, Extra Day Score… Allemaal niet meteen duidelijke dingen die je WHS bepalen.

Voor de enen een zaligheid, voor de anderen dus het tegengestelde. Je kan golfers dan ook gemakkelijk in twee grote groepen opdelen.

De eerste groep jaagt steevast een betere handicapnotering na. Speelt veel wedstrijden om dat doel te bereiken. WHS helpt hen daarbij… als ze tenminste goed spelen.
In het andere geval stijgt wel hun handicap.

Dat laatste is waar de tweede groep zich op focust.
Die golfers willen niets van hun handicap afgeknipt zien. Integendeel zelfs. Hoe hoger hun handicap, hoe meer strokes. Handig in wedstrijden…

Er zijn er zelfs die single tornooien links laten om hun comfortabele handicap te behouden. Als er dan een leuke single wedstrijd is, slaan ze uiteraard toe.

Het systeem is dus niet waterdicht. Werd in feite geïmplementeerd om niet-clubgebonden, dus vrije golfers, zoals vooral in de States en de Britse Eilanden, toe te laten een handicap te halen. Zij konden bij elk rondje, dat ze greenfeeënd speelden, hun score inbrengen en dus een “correcte” handicap behalen.

In België is dat uiteraard minder het geval. Je moet hier immers lid zijn van een door de Koninklijke Belgische Golf Federatie erkende golfclub om zich golfer te kunnen noemen.
Maar we wijken af. Terug naar onze twee soorten golfers.

Bij welke groep hoor jij?
Bij de competitieve die altijd en overal puik wil presteren of bij de eveneens competitieve die de WHS-kat echter uit de boom kijkt?